Uit onderzoek van de Maag Lever Darmstichting blijkt dat een derde van de mensen met buikklachten, incontinentieproblemen of andere gelijke aandoeningen, waarvan bekend is dat ze een toilet in de buurt nodig hebben, in isolement raken omdat ze bang zijn om de stad in te gaan. In Nederland hebben we, in tegenstelling tot de ons omringende landen, geen regels omtrent openbare toiletten.
Het meest gegeven argument om geen openbaar toilet te realiseren is; ‘maar je kunt toch bij die en die ondernemer naar het toilet?’ Dus waarom zou je dan nog een toilet realiseren? Maar dat is juist het probleem. Niet alle winkels en horecagelegenheden zijn rolstoelvriendelijk, daarnaast zijn toiletbezoekers dan aan winkeltijden gebonden en is het maar de vraag of de hygiëne gewaarborgd kan worden als mensen steeds gebruik gaan maken van een toilet bij een ondernemer.
Daarbij voelen mensen zich vaak ook bezwaard om te vragen of ze bij iemand naar het toilet mogen. Het voelt het alsof je tot overlast bent bij die persoon of organisatie. Dat is natuurlijk grote onzin, maar omdat we geen toiletbeleid hebben in Nederland, mensen soms geweigerd worden of uit gene, maakt dit onderwerp zo een taboe waardoor mensen (en dus ook buikpatiënten) eerder hun behoefte ophouden, dan dat ze naar het toilet gaan. Dit kan vervolgens weer leiden tot ergere gezondheidsproblemen. Dus een fatsoenlijk openbaar toiletbeleid maakt een stad niet alleen gastvrij, maar werkt ook preventief tegen ergere gezondheidsklachten (zowel fysiek als mentaal). Als we daar bij stil staan, dan realiseren we ons – met de hoger wordende ziektekosten en vergrijzende populatie – dat het toiletbeleid eerder een must is, dan een luxe beleid.
Weert Lokaal pleit nu al drie jaar voor een toegankelijk openbaar toilet. En wij hopen dat we die stap met de begroting van 2022 eindelijk kunnen gaan maken.
